کد مطلب:36198 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:166
«دشمن دوست خود را دوست میگر كه با دوست خویش دشمنی كرده ای» بله طرح دوستی با دشمن دوست زمینه ی دشمنی با دوست خود است. ثمره ی دوستی كردن با دشمن دوست تبدیل دوستی انسان با دوستش به دشمنی با اوست. شاعر عرب میگوید: تود عدوی ثم تزعم اننی یعنی دوست می داری دشمن مرا و سپس گمان می كنی كه من دوست تو می باشم راستی كه فكر و اندیشه از تو دور شده است. نكته قابل تذكر در اینجا این است كه همین حساب را درعالم دوستی با خدا نیز داشته باشیم و بدانیم كه دوستی كردن با دشمنان خدا به معنای تبدیل دوستی با خدا به دشمنی با اوست از اینرو قرآن می فرماید: «و لا تركنوا الی الذین ظلموا فتمسكم النار و مالكم من دون الله من اولیاء ثم لا تنصرون»[1]. «میل و اعتماد به ستمرگان نكنید كه آتش دوزخ به شما برسد و جز خدا اولیائی برای شما نباشد و آنگاه بكلی مورد نصرت قرار نگیرید». [صفحه 223] در بعضی از آیات كریمه، به آن حقیقتی كه ذكر كردیم اشاره شده می فرماید: یا ایها الذین آمنوا لا تتخذوا لایهود و النصاری اولیاء بعضهم اولیاء بعضهم و من یتولهم منكم فانه منهم ان الله لا یهدی القوم الظالمین[2]. ای مومنان! یهود و نصاری را دوستان خود نگیرید آنان خود بعضی دوستان بعض دیگرند و كسیكه از شما آنان را دوست بدارد او هم از آنان است راستی كه خداوند، ستمگران را هدایت نخواهد فرمود.
(لا تتخذن عدو صدیقك صدیقا فتعادی صدیقك)
صدیقك ان الرآی عنك لعازب
صفحه 223.